Ho må alltid skynde sæ, e alltid på vei
Men har ingen plass å dra
Ingen avtala å rekke, ingen der som vente
Ingen får tak.
Ho les historia om tragiske skjebna. Ho sluke dem hel.
Ho e fjern i blikket. Ingen kjenne ho.
Stille og rar
Lyset e slådd av
Det går en kar ne´på ei havn som ydmykt strekk ut
ei kald og hoven hand.
Han var en sønn. Han hadde plana, drømma og smil,
det var ikkje sånn det sku bli.
Når man ikkje har hus, har man ikkje gardina og selv nettern e lys.
Han høre dem snakke om valg og rettferdighet!
Blottlagt og matt
Full av selvforakt
De vi ikkje fikk til å ta i mot
De som frosten tok
De som frosten tok
På et kontor står ei dama, master i sitt fag
E høyreist og slank
Ho har allting på stell, e pynta og fin
Men kjenne ingenting
Ho har stått foran speilet. Ho har sminka bort alt det vi ikkje skal se.
Vike med blikket. Ikkje kom for nær!
Nummen og flat
En sliten soldat
Han var for ung, var kun en gutt i starten av et liv
Ka råktes han ved.
Dem så han drive omkring i skogen nær skoln
aleina og kald.
Ingen har nån gang sedd så tunge skritt, ei så tung ei bør
Dem sir; ”Ka e det med dæ! Skjerp dæ! Ka skal det blir av dæ!”
Han sa ingenting
Ingenting
De vi ikkje fikk til å ta i mot
De som frosten tok
De som frosten tok