Æ gikk bortover en grusvei med dæ i vogn
mellom hav og ospeskog
for at du skulle blunde
Veien va vårres og dagen va ung
og varm og full av tid
Snart har søvnen vunne
En mann kommer mot han e lett i sitt steg.
han e eldre, kanskje åtti
Håret e hvitt mot den solbrune huden og ryggen e lut
Han sakke ned farta og stoppe opp
Æ kan se at han e snill
sånn kan man bare se av og til
Det surre i bie og gressklippera
Øyan hans e raus
og tia tar en pause
Han e mild når han spør kem æ har neddi der og nikke mot vogna
Æ gir han ditt navn og kjenne mæ stolt, mer enn æ va forberedt på
”Hold han så ofte du kan
detta e di beste tid”
Uforberedt på det plutselige alvoret sto æ der helt stille
Kunne han sedd alle søvnløse netter og at æ hadde glemt
”Hold han så ofte du kan
detta e di beste tid”
Ordan blei igjen og han gikk forbi
Tida gikk like fort som dem sa
mårran e blitt dag
men du, du ligg og sover
Du har vokst mæ over hodet med god margin
Kor blei tida av
En epoke e nu over
Hold han så ofte du kan
Plutselig e det forbi
Du gir mæ en klem
og æ står igjen